‘Vrouw en kind te water’
Het verhaal achter de krantenkop.
Stel je voor…
Het is 8 December .
Het is koud, maar het is fijn, want alles gaat goed.
Je hebt een prachtig gezin, een vent met z’n hart op de juiste plaats, twee mooie kindjes, anderhalf en zes maanden, je handen vol, maar wat geniet je, want het leven was vroeger hard voor je.
Alles gaat goed.
Vandaag is je dochter van zes maanden bij de oppas, je pakt je zoon warm in en geeft hem een kus. De auto in, een tripje naar Groningen, een controle bij de kinderarts omdat je zoon van anderhalf een kleine medische ingreep had moeten ondergaan toen hij 6 weken oud was . Je maakt je geen zorgen want alles gaat goed! Hij is een flinke vent, groeit als kool en och… Wat is hij leuk. ..
Je rijdt je oprit af, het is glad dus je stelt je in op een wat langere rit, het is hier nog rustig op de weg in de Krim aan het kanaal, via je binnenspiegel zie je je zoon, trots ben je, een muziekje op de achtergrond.
Plotseling gebeurt er iets voor je, je moet uitwijken, je glijdt…. Nee… Je zoon… En dan is alles zwart…
Door de steile rand van het kanaal is jullie auto op z’n kop in het ijskoude water gerold, je verliest bewustzijn en jullie longen vullen zich met slootwater.
Zwart….
Paniek.
Heldhaftige vrachtwagenchauffeurs en twee voorbijgangers springen het ijskoude water in, waar zijn jullie? Het wordt zwarter. modder. De deuren zitten vast. Het gaat niet. Hoe ze ook hun best doen, jullie kunnen er niet uit….
Een half uur lang liggen jullie onder water, of langer, de tijd staat stil en jullie zijn verdronken…
Hulptroepen takelen de auto omhoog en zetten het op het droge.
Bij jullie is er niets, geen hartslag, geen ademhaling, niets…
Toch wordt er volgens protocol gehandeld, reanimatie, tubes, de hele rataplan. Zoon naar Groningen, jij naar Zwolle. Traumaheli. In de uren erna wordt ALLES ingezet om jullie te redden.
Tevergeefs. ..
…..
Voor de kleine Wout is het te laat, z’n vader houdt hem in zijn armen en machines worden uitgezet…
Daar gaat hij…
Het leven uit zijn kleine lijfje…
Pijnlijker dan dit wordt het niet..
Een mes in je ziel…
Een kleine jongen, zo perfect, zo geliefd…
Maar jij, jij bent er niet bij.
‘Jouw ‘ apparaten staan nog aan, al weet iedereen dat je kansen nihil zijn.
Je kleine jongen leeft niet meer, maar jij weet niets… Na het overlijden van Wout, zit Martijn naast jouw bed. In shock…
Je bent haast onherkenbaar….
Dagen gaan voorbij, als fotograaf maar ook als moeder bedenk ik me steeds opnieuw met welke vragen je straks komt als je überhaupt al als een denkend mens wakker wordt.
Wat zou ik willen weten?
Alles… Dus leg ik alles vast, ik denk me even in jouw schoenen.
We maken een dagboek voor je in beeld en geluid.
Vanaf het vreselijke ongeluk, het moment waarop Wout overlijdt, de kaarten, het maken van het kistje, gesprekken met artsen en uitvaartleiders, gesprekken tussen familie, vrienden… Alles.
Al is het voor niets, we doen het.
En dan gebeurt het .
Een wonder.
Je wordt wakker.
Niemand had het verwacht, wel gehoopt, artsen waren verwonderd.
Twee dagen voor de uitvaart van Wout. Ongelofelijk. ..
Maar jij weet het nog niet. Of wel?
Want zodra de slangen uit je keel zijn en je Martijn ziet, ligt er een onmenselijk zware taak op zijn schouders.
‘Waar is Wout?’
….
Hoe vertel je de vrouw waar je van houdt dat de aarde niet meer rond is…
Hoe bereid je haar voor op een dolk in haar ziel…
Zijn sterke vrouw, zo kwetsbaar…
Hij kapotgeslagen, zo sterk…
Onder begeleiding vertelt hij …
Ze schreeuwt van verdriet, onmacht, pijn, de dolk…
Ze wil hem zien.
Op een ziekenhuisbedje wordt het levenloze lijfje van hun zoon haar kamer binnengereden … Het is waar…
Wat een nachtmerrie leek, was waarheid en op dat moment gebeurde het…
Haar lijf nam voorrang op haar brein.
Een masker, een emotionele blokkade, noem het zoals je het noemen wil. De knop ging om en haar lijf moest eerst.
Ze was verdronken weet je?
Haar lijf opgezwollen als een natte spons, longen vol modder,
Ze was zo goed als dood en nu opeens was ze er weer, maar nog lang niet helemaal.
En dan als nekslag de donkerste wolk die er bestaat naast je.
Stel je dat voor. ..
Haar lijf nam voorrang. Een trauma werd geparkeerd voor later, een heel natuurlijke reactie. Je kan als mens nou eenmaal niet alles tegelijk, ook al wil je dat nóg zo graag.
Een strijder zat in haar.
Haar karakter was al lang hiervoor gevormd, pijn parkeerde ze en greep ze bij zijn hoorns wanneer ze alleen was.
Voor de buitenwereld een harde tante, maar dat ze huilde wanneer ze alleen was? Dat wist bijna niemand.
Nu kwam deze strijdlust van pas,
op karakter overleefde ze een ZEER zwaar ongeluk en nog steeds houdt ze zich staande , leeft met die dolk in haar ziel, maar staat haar mannetje, samen met Martijn.
Het trauma is nog lang niet verwerkt, haar masker is er nog, hoe verwerk je zoiets ook eigenlijk… De foto’s en fimpjes helpen haar en Martijn om de puzzel compleet te maken. Het helpt haar om te zien hoe betrokken iedereen was de weken die ze kwijt is.
Er is geen rouw-handleiding, je doet het op je eigen manier en dit is het hare.
Ze wil geen medelijden in de supermarkt, ze wil geen droevige gezichten, ze overleeft en daar kan ze het grootste deel van de dag geen droefheid van een ander bij gebruiken.
Want ze moet door. Ze wil later niet herinnerd worden door haar dochter als verbitterd mens.
Huilen doet ze op de door haar gekozen momenten. Alleen of met een dierbare. Soms is het besef voor haar weer even weg, dan voelt ze geen pijn en speelt Wout zoals voorheen aan zijn speeltafeltje. Niet in levende lijve natuurlijk, maar ze ervaart het wel zo.
Afscheid nemen lukt nog niet.
Dat dat vreemd is voor mensen die op een andere manier rouwen is , zal.
Haar hoofd heeft heel wat te verduren gehad, lees hierover : NAH (niet aangeboren hersenafwijking)
Maar er is geen ideale manier, alles is goed, zolang het voor jou de manier is om te overleven en je langzaamaan weer mens te voelen.
Begrip van de mensen om je heen is cruciaal. Geen oordeel over haar manier, gun haar de tijd en alles wat ze nodig heeft.
Ook al is het moeilijk te rijmen met je eigen manier.
Dat heeft ze nodig, begrip als steun in nachtmerrie die ze leeft. Nu bijna een jaar later maar ook over 10 jaar.
Neem je tijd…
Er zijn een heleboel mensen apetrots op je Jolanda. Onthou dat maar…
(Op verzoek van de familie was Stichting Still anderhalve week aanwezig om voor Jolanda een dagboek in beeld en geluid vast te leggen, voor publicatie van dit schrijven en de bijbehorende beelden, is uiteraard toestemming verleend door de betrokkenen)
Wil je een reactie plaatsen?
Steek dan Jolanda , Martijn en hun familie een hart onder de riem, niet ons…..
Steunt u Stichting Still fotografie?
U helpt herinneringen maken door één of meerdere loten te kopen voor onze jaarlijkse loterij. Klikt u hiervoor op deze link
“Dit is één van de weinige tastbare herinneringen die wij hebben.”
Gastblog van een moeder:
Ik heb altijd al van foto’s gehouden, in een ver verleden heb ik zelfs gestudeerd aan de fotoacademie in Amsterdam. Ik heb een spiegelreflexcamera, nu maak ik vooral veel foto’s van alles wat los en vast zit met mijn Iphone.
Toen wij bij de echo het bericht kregen dat Lennon (te) veel lichamelijke afwijkingen zou hebben ga je over van alles nadenken. Het eerste wat we deden is alle feiten naast elkaar neerleggen om tot een goede beslissing te komen. Deze beslissing was niet gemakkelijk en we hebben dan ook in onze beleving de minst slechte optie voor Lennon gekozen. En hebben hem hiermee heel veel lijden bespaard.
Op dat moment kwamen wij in een regelstand. We wilden alles zelf regelen. Van alles ging door ons hoofd, van het uitzoeken van een mandje voor Lennon, een dekentje waar hij in kon liggen kopen, knuffeltjes uitzoeken met onze dochter voor Lennon, het crematorium bellen en oja natuurlijk ook nog de voorbereiding op deze veel te vroege bevalling. Over foto’s maken hadden wij echter niet nagedacht. De uitvaarton
dernemer gaf ons een folder van een stichting die fotoreportages maakte van te vroeg geboren / overleden kinderen. Iemand zei tegen mij ‘Je hoeft niks met de foto’s , je hoeft ze niet te bekijken. Je kan het niet over doen, en dan heb je ze in ieder geval.’ Ik weet niet meer wie het zei , het heeft wel indruk gemaakt. Ik ben diegene dan ook eeuwig dankbaar!
Toen we belden om te vragen naar de mogelijkheden om een fotoreportage te maken voor ons, bleek helaas dat deze stichting geen foto’s maakt bij een geboorte voor 23 weken. En ik was 21 weken en 3 dagen zwanger. Het was niet anders. Om die reden hebben wij mijn tante gevraagd om foto’s te maken. En zodra Lennon geboren was heeft zij prachtige foto’s gemaakt. Foto’s van Lennon en foto’s van ons gezin. Ons gezin bestaande uit Robert, Lize, Lennon en mijzelf. En Lennon zal altijd deel uitmaken van ons gezin. Die foto’s die, in de korte tijd dat hij lichamelijk bij ons was, gemaakt zijn, zijn ons zo ontzettend dierbaar. Dit zijn één van de weinige tastbare herinneringen die wij hebben.
2 Dagen na de geboorte van Lennon kwamen wij via Facebook in aanraking met Stichting Still. Voor ons 2 dagen te laat. Still bood ons direct belangeloos en kosteloos aan om onze foto’s te bewerken. En dit hebben ze prachtig gedaan. Op dat moment was ik zelf niet in staat om dit te doen, en dat dan iemand dit voor je doet is echt heel fijn.
De mooiste foto’s hebben wij laten afdrukken, en hangen en staan in ons huis. Het is fijn om naar Lennon te kijken en het helpt in het bevatten en verwerken van dat we hem moeten missen. Ook voor zijn zus Lize (4jaar) is het fijn, door de foto’s zal ze altijd weten hoe haar broertje eruit zag.
De foto’s 
van Lennon staan in de woonkamers van de trotse opa’s en oma’s, oom en tantes. Hij heeft daar zijn eigen plekje. Wat is er fijner als ouder dan om hem daar ook te zien staan, dat hij daar ook een plekje gekregen heeft. Dat hij er 100% bij hoort.
En dit allemaal mede mogelijk gemaakt door Still.
Lennon is onze zoon, en zal altijd onze zoon zijn. Hoe kort de zwangerschap en zijn leven ook was. En de foto’s helpen ons om het een plekje te geven in ons leven.
Liefs,
Nusa – mama van Lize en Lennon
“Gelukkig hebben we de foto’s nog…”
*Blog uit het hart van een moeder, geschreven nadat ze afscheid moest nemen van haar zoon…*
Jell voor Still:
‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’.
Vroeger nog één van mijn favoriete items in het programma, Dit was het nieuws… Soms zijn er quotes of uitdrukkingen in het leven, die je te pas en te onpas maakt, zonder dat je weet welke betekenis deze woorden ooit zullen krijgen…
Op één van de verdrietigste dagen van mijn leven was ze daar ineens; Melanie, fotografe en oprichtster van Stichting Still.
De avond voordat ik de moeilijkste taak moest volbrengen als moeder, als Jell als wat dan ook, terwijl mijn kleine dappere ventje in mijn buik flink aan het trappelen was, moesten wij alles regelen voor het moment dat hij zijn laatste adem in onze handen uit zou blazen.
Als ik er aan terugdenk, snap ik niet hoe we alles hebben kunnen doen. Familie en vrienden inlichten. Kleertjes bestellen, het eerste en enige pakje dat we ooit voor ons mannetje zouden kunnen kopen. Een fijn klein zacht mandje, waar hij in zou liggen samen met al zijn knuffelvriendjes.
Ik was blij dat Vince in de doe-modus schoot want ik was bang dat mijn kleine mannetje zou voelen waar ik mee bezig was, ik kietelde de hele avond op mijn buik zodat hij er naar toe kon gaan met zijn kleine beentjes en terug kon ‘praten’ want nu kon het nog. Ondertussen zocht Vince alles uit en hoefde ik alleen maar te kijken of het mooi of praktisch was. Met veel onderbrekingen, dat wel, omdat zijn handen even moesten voelen en spelen met zijn zoon in mijn buik.
Het was nog best even een zoektocht. Een fotograaf zoeken die ons kleintje kon vereeuwigen vlak na zijn geboorte. Dat was het, dacht ik toen, maar het was zoveel meer…
Wij zaten met die lastige 24 weken grens, daarna was alles mogelijk en geen probleem. Daarvoor werd het een stuk lastiger, terwijl zo’n week niets zegt qua pijn wat je doormaakt als je afscheid moet nemen van je kindje dat zo verschrikkelijk welkom was, met al zijn bijzonderheden en waar we al zoveel van hadden gezien en waar we onbeschrijfelijk veel van houden.
Uren echomateriaal, rijen foto’s en honderden plopjes, kriebeltjes en schopjes. Naast alle gesprekken die we voerden over hem, tranen die we lieten om hem en zuchten die uit ons ontsnapten. Want wat hebben we gezucht om die vreselijke pijn in ons hart weg te krijgen. Maar niets was minder waar. Het enige wat wij als ouders voor ons prachtige ventje konden doen was hem loslaten omdat de grote boze waarheid niet samenging met de droom die 23 weken daarvoor nog zo mooi begon en had moeten blijven…
Vince had ondertussen via via de stichting STILL benaderd. De reactie van Melanie was hartverwarmend en alles wat we op dat moment nodig hadden. Geen misschien, we gaan kijken of eigenlijk… Nee, ‘natuurlijk kom ik’ zei ze. Dat was één zucht minder.
Ik had geen ‘mooie buik foto’s.
Ik kon niet vrolijk in de camera kijken met zo’n gelukkige, dromerige blik die zwangeren vaak hebben. Ik leefde immers in een hel want ons kindje was ziek. Wat had ik daar veel tranen om gelaten. Dat dubbele gevoel, zo trots op je kindje en je buik maar ondertussen moeten leven met het idee dat het elk moment afgelopen kon zijn.
Niet dat mijn buik niet mooi was, integendeel. Hij was prachtig. Ik droeg hem recht naar voren en hij groeide heel hard, zo hard dat ik met 23 weken een omvang had die te vergelijken was met 8/9 maanden zwangerschap, dit dankzij ployhydramnion, een teveel aan vruchtwater, met als oorzaak ons zieke ventje.
Vlak voordat we de auto in stapten richting het ziekenhuis maakte Vince, in de tuin, een allerlaatste buikfoto. Mijn gezicht stond strak van het verdriet en de pijn door alle allerlaatste keren waar we doorheen moesten, klaar voor de allerlaatste autorit met mijn mooie bolle buik en mijn wiebelende ventje, het allermooiste gevoel wat er snel nooit meer zou zijn.
Na een dag van verschrikkelijke weeën waar ik uiteindelijk van verlost werd door toch die heerlijke ruggenprik die ik eind van de middag toestond, leek het snel te gaan. Melanie kwam voor de zekerheid direct vanuit een andere reportage naar het ziekenhuis en stond ineens in onze kamer. De rust en vooral ook vastberadenheid die ze uitstraalde om iets moois te maken van zoiets verdrietigs, gaf me, ondanks de situatie, een heel fijn gevoel. Ze had hele mooie mutsjes en wikkeldoekjes meegenomen omdat we bang waren dat de bestelling van de kleertjes er te laat zou zijn en we ons ventje in de witte steriele doeken van het ziekenhuis moesten wikkelen. Wat fijn dat dit er was, want je wil alleen het allerbeste en allermooiste voor je kind. Daar draaide nu alles om en daar had al die tijd alles om gedraaid. Dat was de reden van het loslaten en alles wat we gedaan hebben in de tijd dat hij bij ons was. Omdat alleen het allerbeste goed goed genoeg was.
Melanie checkte het licht en stelde de camera alvast in. Toen ik vroeg of ze nog wat foto’s wilde maken van ons als aanstaande papa en mama, zei ze; die heb ik al…. En inderdaad een half uurtje nadat we tijdelijk afscheid hadden genomen en Melanie elders op de afdeling op ons kleintje zou wachten, kregen we de eerste foto’s in de mail. Toch nog prachtige ‘buikfoto’s’ die ook zo belangrijk waren, zonder de pijn die het poseren zou geven. Tranen en dit keer van trots en blijdschap. Nu al zo blij dat ze op ons pad was gekomen en het moeilijkste zou nog komen..
Die nacht, een spartelende Tuur tussen mijn benen, Vince die vol emotie en verdriet riep; ‘oh, hij leeft nog, wat een mooi ventje’ toen hij zijn evenbeeld uit mijn lichaam zag komen. Ons mannetje, een mini- Vincje, onze droom. Daarna niks…….
Dat was het enige materiaal wat we hadden. Vince had de telefoon waarmee hij de bevalling filmde van zich afgegooid om zijn zoon aan te pakken. Sterker nog, dat filmpje, was mijn enige herinnering want door alle emoties en pijn kon ik en kan me ik me niets meer herinneren van de eerste en laatste 20 minuten van het leven van onze mooie kleine Tuur. Ik had namelijk nog de taak om de onrijpe placenta er uit te werken. Terwijl de arts op mijn buik lag met al haar gewicht en ik moest persen omdat mijn leven er van af hing, zuchtte ons ventje zijn laatste zuchtje en gleed heel rustig weg.
Dat ik hem vast heb gehouden, zijn borstkastje nog op en neer ging, zijn handjes mijn vinger pakte en hij met een mooie grijns op zijn koppie de wereld verliet, zag ik pas veel later toen Melanie ons de eerste (bewegende) beelden mailde. Eindelijk kreeg zwart weer kleur en ik huilde van geluk en pijn, want dankzij haar was zijn korte leventje weer terug in mijn leven. Want ik was zo bang, bang dat ik dat voorgoed kwijt was en nooit meer zou kunnen zien….
Vol trots laat ik aan iedereen zien hoe mooi ons ventje is. Onze Tuur die ons papa en mama heeft gemaakt. Ons en onze families voor altijd met elkaar heeft verbonden. Onze Tuur die in zijn korte leventje zoveel heeft losgemaakt en heeft gegeven. Een zichtbaar bewijs dat wij echt papa en mama zijn geworden van een kindje wat voor de buitenwereld onzichtbaar is. Onbeschrijfelijk belangrijk omdat wij verder moeten, verder als ouders van een kindje in ons hart….
Still fotografie is echt een geschenk.
Onbetaalbaar, voor ons, maar ook voor onze naasten. De prachtige foto’s en filmpjes van Tuur.
Tuur met ons en met zijn opa’s en oma’s en uiteindelijk ook van zijn afscheid. Kosteloos gemaakt door Still en onbetaalbaar voor ons als ouders.
Gelukkig was daar Still fotografie. Gelukkig hebben we de foto’s nog…..
Zo dankbaar.
Liefs Jell, mama van Tuur.
Help mee, we hebben uw steun nodig om dit werk te kunnen blijven doen….
Doneren
21 weken jong… Dominic…. *
De Still telefoon gaat, ik neem op en er volgt een korte stilte…
In de paar seconden dat het stil is zegt mijn onderbuikgevoel al dat dit een aanvraag is voor een vlinderkindjes-reportage . Het verdriet rond het plotseling verliezen van een kindje is zo vreselijk intens, dat -al krijg ik 3 tot 4 keer per week zo’n telefoontje- de pijn voelbaar is aan de andere kant van de lijn.
Iemand verzameld de moed om wat te zeggen, een oma deze keer….
Ze slikt hoorbaar en vertelt dat haar kleinzoon vannacht is geboren, veel te vroeg. .. Haar dochter en schoonzoon waren nog maar 21 weken in verwachting van hun eerste kindje.
“Hij is zo ontzettend mooi, mijn kleinzoon. .. Hij heeft na zijn geboorte nog ruim een uur(!) geleefd maar is uiteindelijk in de armen van zijn moeder gestorven. ..”
Ik besluit om mijn nieuwe collega Anko Zwerver mee te nemen om hem te laten zien hoe mijn “werkwijze” in deze situatie is.
We geven ruimte aan het verdriet van de kersverse ouders, praten wat, leggen de herinnering aan dit prachtige kleine mannetje vast en sluiten het af… WIJ als fotografen sluiten het af… Meestal… Zij niet… Zij dragen deze pijn voor altijd met zich mee…. En dan hopen we maar dat we met ons werk een heel klein beetje hebben kunnen helpen… Door het mooie midden in dit verdriet te zoeken en vast te leggen: De liefde…
Rust zacht Bjorn-Arno…
Bjorn-Arno….
Vandaag was ik bij je thuis, daar lag je dan, in je mooie kamertje, gewoon in je eigen bedje…
Het lijkt alsof je slaapt, zo stil ben je, je vader en moeder vertelde me juist dat je zo stuiterig bent, het liefst ren je de hele dag rond en flirt je met dames die véél te oud voor je zijn, je werd nog maar 2 vorige week!
Je bent nog zo klein, waarom nou toch?
Die vraag stel ik eigenlijk nooit, omdat ik wel weet dat het mijn zaken niet zijn.
Voor niemand relevant,wat mijn geloofsovertuiging is, net zoals het voor mij niet relevant is of de mensen waar ik foto’s kom maken in God geloven of niet. Doet niet terzake, punt.
Maar toch stelde ik die vraag in m’n hoofd vandaag, toen ik je daar zo zag.
WAAROM nou toch, God?
Nog maar zo’n klein ventje, zoveel mensen die je missen nu en later.
Je werd ziek, je had het zo benauwd steeds weer en plotseling ging het mis, een klaplong…. Vandaag 15 dagen geleden werd je met een helikopter naar het ziekenhuis gebracht.
Die knappe dokters hebben alles geprobeerd om je beter te maken, maar je lijfje werkte tegen.
Jij wou wel blijven, je vocht en al lag je in een diepe slaap, de tranen rolden over je wangen toen je ging….. Je vader was bij je en je moeder hield je stevig vast…
Daar sta ik dan met m’n camera, we vangen samen het mooie van je, nu al je slangen, naalden en tubes weg zijn, want je hebt zoveel moois om nooit te vergeten…
Op je commode, achter al je knuffels staat een een bijbels kinderdagboek, een verhaaltje voor elke dag, ik besluit hem even open te slaan , ga naar de dag waarop je ging en….
Laat de vraag “waarom” weer los…
Rust maar zacht knap klein manneke, er wordt voor je gezorgd…
Melanie…
(Uiteraard plaats ik deze tekst en foto met toestemming van de ouders van Bjorn-Arno. )
Wilt u reageren?
Storm…
Rennen door de storm en hard ook, “Het komt vaak in drieën” hoorde ik een verpleegkundige van een kraamafdeling verzuchten.
Niet dus… Storm…
In de afgelopen 3 weken telde ik 15 aanvragen voor een fotoreportage van in totaal 18 kindjes die tussen de 18e en 26e week van de zwangerschap werden geboren.
Veel te vroeg, soms door een zeer ernstige lichamelijke afwijking , soms was de oorzaak niet bekend.
De vraag “waarom” hoorde ik 15 keer…
Gelukkig wordt een taboe doorbroken, tijdens mijn werk fluisterde een overgrootmoeder in mijn oor:
“Wij zijn vroeger ook een kind tijdens de zwangerschap verloren… Ze hebben het meteen na de geboorte bij ons weggehaald en er werd nooit meer over gesproken… Ik denk nog elke dag aan dit kind. Wat had ik graag mooie foto’s gehad… Jij maakt iets dat voor een gezin van een onschatbare waarde is….”
Haar pijn was voelbaar. Ze kreeg de kans niet om te kunnen rouwen…
Het sterkt ons in ons werk, MOOIE herinneringen dragen op een positieve manier een steentje bij tijdens het doormaken van een rouwproces.
Bij alle kindjes heb ik het mooie opgezocht, gevonden en vastgelegd. Want deze kindjes horen erbij, hoe vroeg ze ook geboren werden, al hebben ze de wereld nog niet kunnen zien. Ze verdienen een plaats in onze harten, een naam, een waardig afscheid en nog veel meer…
Still voor Niene
Dit bericht is geschreven op 12-01-’14
Afgelopen donderdag ontmoette ik Niene en haar vader en moeder, de dag erna vloog dit piepkleine engeltje naar de hemel…
Wat hebben we nog prachtige foto’s kunnen maken samen, onvoorstelbaar belangrijke herinneringen. ..
Mooie lieve Niene, een sterk klein leeuwtje vol vechtlust.
Te mooi voor deze wereld..
Still voor Marthe
Dit is het verhaal van Marthe…
Ze werd deze week 32, wat is ze toch knap, positief en ontzettend stoer….
En wat hoop ik toch dat ik haar ooit nog eens als een heel oud omaatje tegenkom. .. Klik op de link onderin voor het hele filmpje..” In juli werd ik erg ziek,
artsen kwamen er pas na een maand achter dat het kwam door een hersentumor,
zo groot als een tennisbal!
Ik ben met spoed geopereerd en kreeg na een week het afschuwelijke bericht dat t ging om de meest agressieve vorm van een hersentumor, waar je niet van kunt genezen.
Wel werd er gewezen op verlenging d.m.v. chemo en bestraling.
Onze wereld stortte in,
helemaal nu we net vorig jaar ouders zijn geworden van een prachtig lief meisje!
Een week voordat mijn haar ging uitvallen door de bestralingen,
kregen we t geweldige cadeau vanuit Still!!
Ik mocht een fotoshoot laten maken met mensen die me lief zijn.
Uiteraard heb ik m’n man en dochtertje hiervoor gekozen en ook m’n beste vriendin Anne Wil en haar gezin.
Ik heb zelf altijd veel respect voor initiatieven zoals Still Fotografie,
waardoor het nu erg onwerkelijk voelde om zélf degene te zijn die dit prachtige cadeau krijgt!!! We hebben tijdens de shoot veel lol gehad
en zijn enorm blij en dankbaar voor alle foto’s die we hebben gekregen!
(Overigens gaat het, ondanks de behandelingen, goed met me en gaan we uit van het positieve
en een situatie die jaaaarenlang stabiel kan blijven.
En ook blijven we geloven in wonderen dat de tumor misschien wel nooit meer terugkomt.)
Marthe is een groot voorbeeld voor mensen in een vergelijkbare situatie, dit mag gedeeld worden,
ze verdient groot respect ,
veel bekendheid en een hart onder de riem van alle kijkers kan ze goed gebruiken!